Tri Ton - Chau Doc

Tri Ton - Chau Doc 59 km
Thuis zou je niet durven maar als je ‘s morgens vroeg om half 8 aan de noedelsoep zit in Vietnam dan zeur je niet over een forse schenkel en wat vetreepjes. Gewoon un bietje pulleke en slurpen maar.
Het was weer een prachtige rit vandaag, rustige kleine weggetjes en veel afwisseling. Het blijft wel een fenomeen, werkelijk bijna niemand spreekt Engels naar daar wordt geen probleem van gemaakt. Als we ergens langs de kant van de weg stoppen om wat te eten of te drinken dan komt men al uit zich zelf aangelopen met de Google translate app geopend op de smartphone. Ook hebben we vandaag onze kerkelijke plicht kunnen vervullen. Op onze avondlijke fietstocht in Chau Doc passeerden we pardoes een katholieke kerk, toch wel heel bijzonder om dan Gregoriaans te horen. Trouwens dat fietsen in een drukke stad gaat steeds beter. Bij links af slaan, gewoon de binnenbocht nemen en dan blijven rijden tot er een gaatje komt om in te voegen.

Dagje Triton

Dagje Tri Ton 9 km
Gisteren hadden we zo’n overstelpende hoeveelheid tekst dat ik besloot een item weg te laten. We wilden onze volgers niet afschrikken door nog meer story’s. We waren op het einde van de dag nog van onze route afgeweken voor een bezoek in het dorp Anh Binh aan het Chhuk monument. In 1978 vermoordden de Rode Khmer daar op 2 na de volledige bevolking: 3175 slachtoffers. Dit was de aanleiding voor Vietnam Cambodja binnen te vallen en het regime van Pol Pot te verdrijven.
Kroniek van onze snipperdag:

Uitslapen
Ontbijten met hamburger en frietjes in café Tritoni
Icecoffee gedronken in guesthouse Thâo Quy?n en geoefend in taalvaardigheid met Google Translate
met taxi naar Forbidden mountain
tempelcomplex bezichtigd
met de Regionale bus terug naar Tri Ton
Om wat tegenwicht te bieden over de gastvrije vietnamezen moet ik toch melding maken van de taxichauffeur die ons bij de voet van de 700 m hoge berg met een een alom bekende wisseltruc 100.000 dong ($4,-) afhandig maakte. Tijdens de zacht schommelende stille vaart met de kabelbaan omhoog kwamen we weer tot rust. Na ons bezoek kregen we welhaast automatisch een brommerlift naar de bushalte. Om taalverwikkelingen te voorkomen lieten wij het visite kaartje van ons motel zien. Voor de vooroorlogse prijs van 20 cent mochten wij mee. Zoals wel vaker op een eindpunt, moesten we er uit. Motel echter in geen velden of wegen te bekennen. Geen nood, we werden een brommer op gesleurd en voor de deur af gezet. Vervelend werd het echter toen de man ons een briefje van 20.000 dong voorhield om aan te geven wat de kosten waren. Er ontwikkelde zich een ware taalstrijd. Enerzijds in het Vietnamees, anderzijds door Annelies in het Engels met behulp van de iPhone als translater. Ook de hulp van de motel eigenaar werd door beide partijen in geroepen. Niets baatte. De man werd steeds bozer. Om van het gezeur af te zijn boden wij 10.000. Zelfs mijn onverbiddelijke “ Take it or leave it’ gaf geen oplossing. De man ontplofte zo wat. Wij namen toen maar stilzwijgend een schaapachtige houding aan. Resultaat: enkele forse draaien aan het gaspedaal en de schavuit droop af.

Ha Tien - Tri Ton

Ha Tien - Triton 83 km
Nu we in Vietnam zijn is het straatbeeld enigszins gewijzigd. De borden langs de kant van de weg zijn nog steeds onleesbaar maar de lettertekens lijken op die van ons. Wat ook niet ontbreekt zijn de kegelvormige hoofddeksels die we zo goed kennen van kranten artikelen over Vietnam en niet te vergeten de reisverhalen van ons aller Erica Terpstra. Ook het eetgedrag lijkt enigszins gewijzigd. Ik moet eerlijk zeggen de meelwormen zagen er na gewokt te zijn met taugé en komkommer een stuk aantrekkelijker uit. Desalniettemin hebben wij gekozen voor een krokant Vietnamees broodje lekker. Ook de outillage van de “restaurants” onderweg heeft een gedaante verwisseling ondergaan. Naast de stoelen is er ook standaard een batterij hangmatten aanwezig, just to relax.
Toen we na de koffiestop het restaurant verlieten wervelde er plotseling 2 bankbiljetten langs de stuurtas van Annelies. Gauw terug gestopt in de portemonnee. Bij nadere inspectie bleek het te gaan om 2 biljetten van 500.000 Dong. Nog altijd zo’n waarde van € 40, -. Wat de zaak echt pikant maakt, het geld was niet van ons bleek uit de nagetelde hoeveelheid in de portemonee. Dus beschouwende we het maar als een gebaar van de heilige geest die in een innovatieve bui de vurige tongen verving door bankbiljetten.
De gastvrijheid in ZO-Azië is al eerder ter sprake gekomen. Al fietsende viel onze blik op een tafeltje met uitgestald fruit, waaronder het alom bekende Durian. Toen we stopten werden we ogenblikkelijk genood plaats te nemen, waarna er zich een eenakter voor 3 vrouwen en 2 toeristen ontspon. Na pitten, vezels, schillen en ander ongerief verwijderd te hebben vormde zich een in omvang toenemende hoop zachtzoete lekkernij. Hierbij werd ook nog eens een heerlijk geurende thee geserveerd. Toen wij enkele pogingen ondernamen om tot een betaling te komen werd dit nadrukkelijk afgewezen. Ondertussen was er een scooterbestuurder op het toneel verschenen die met fladderende gebaren ons iets duidelijk trachtte te maken. Annelies had het meteen door. Voor ons stond in hoogst eigen persoon onze Heilige Geest. Wat was die jongen blij toen wij de een miljoen Dong terug gaven. Wie goed doet goed ontmoet bleek toen bij ons vertrek een viertal flessen water uit de koelbox gegrist werden en aan ons overhandigd.
Even dreigde het “Moezelsyndroom” de kop op te steken, dit werd niet veroorzaakt door het langs ons gelegen water met op de achtergrond de heuvels. Nee wij werden van twee kanten benaderd door horden schoolkinderen op een e-bike die ons vrolijk lachend voorbij dan wel tegemoet reden. In tegenstelling tot onze geëlectrificeerde landgenoten deden zij geen enkele poging de schijn op te houden door mee te trappen.

Kep - Ha Tien

Kep - Ha Tien 35 km
Vanmorgen bij het ontbijt kregen we een vrucht voorgeschoteld, zo verrassend van kleur dat ik wel een foto moest maken.
Leuk 12 km langs de Thaise golf gefietst en daarna weer land inwaarts.
3 km voor de grens met Vietnam bekruipt ons een licht weemoedig gevoel. Voor de laatste keer heerlijk verrassend gegeten. Ditmaal overduidelijk, een gelegenheid waar de werkmensen komen lunchen, dus goed.
Vlug even de grens over, want een visum voor Vietnam hadden we in den Haag al gehaald. Twee uur waren we kwijt. Het begon al in de hele grote hal. Heel veel buro’s waarvan er heel veel onbemand waren. Twee in gebruik, een departure en een arrivals. Daartussen in liepen dan mannen in khaki pakken met daarop geborduurd tal van onderscheidingen. Tussen de buro’s liepen mannen voortdurend te bunnikken. ( dit laatste werkwoord is ontstaan tijdens de opbouwfase van het nieuwe Sondervick college. Onze toenmalige rector peter Bunnik had de gewoonte om in de hal van het hoofdgebouw voortdurend van de ene gesloten deur naar ‘n andere deur te benen met een stapel papier geklemd tussen zijn oksel). Bij mij mislukte alles, de benodigde vinger afdrukken gaven voortdurend een misser. Uiteindelijk moest ik wachten tot alle andere passanten geholpen waren. Toen ik nog steeds geen aanstalten maakte door bv quasi nonchalant een bankbiljet tussen mijn vingers te laten circuleren kreeg ik na enig wachten toch de gewenste uitreis stempels in mijn paspoort. Na aankomst in Ha Tien wachtte ons de volgende uitdaging: Weer met z’n tweeën op een brommer: nu om ons Cambodjaans geld bij een geldwisselaar in te ruilen tegen Vietnamees geld. We zullen maar niet huilen: die man heeft in ieder geval een goede dag!!

Kampot - Kep

Kampot - Kep 35 km
We zouden vandaag langs de zoutpannen komen, dat deden we inderdaad. Zout hebben we behalve in het museum langs de weg niet gezien. De bassins waren door overvloedige regenval onder gelopen.
Zitten we om 9 uur in de ochtend aan de bami, heerlijk rustiek tussen een stel appende backpackers aan het water. Klinkt er plotseling uit de luidsprekers : “What A wonderful world”! van ons aller Satchmo, alias Louis Armstrong. What on haven you want more? Nou dat zal ik vertellen. Aangekomen op ons overnachting adres, bleek dat we te weinig tijd zouden hebben om de ferry naar Rabbit Island te halen. Geen probleem zei onze gastheer, dan breng ik jullie toch. Dus wij geroutineerd achterop de brommer. Aangekomen bij Rabbit Island: geen loopplank, geen railing, dus schoenen uit en broek omhoog. IPhone boven mijn hoofd en pootje baaien maar. Wat restte: drinken, relaxen, zwemmen en wachten op het paradijselijke strand tot de boot terug ging. Annelies liet zich trouwens de kokosnoot op dat Bounty-strand goed smaken. Over goed smaken gesproken, dat gold ook voor het diner. Terwijl een groep Franse toeristen onder leiding van de eigenaar worstelden via (un, deux, troi, quatre, cinq, six, set, huit ) om de basiscursus salsa te volbrengen, deden wij verwoede pogingen de bereide krabben te ontleden.

Mount Bokor

Excursie Mount Bokor
Zitten we om half acht aan de gebakken eieren met worst, en wie komen daar langs fietsen? Juist ja, Klaus und Andrea. Lang niet alle wereldproblemen waren besproken met dit sympathieke Duitse stel. Dus werd besloten in de avond, na terugkeer van onze dagexcursie samen te eten. We zullen voor volgend jaar ook aan de Drone moeten. Tijdens een van onze stops moesten er echt opnamen gemaakt worden van het dal door passerende vakantiegangers. Ook ons liefdadigheids beleid met twee fosterparents kinderen zal op de helling moeten. In de minivan raakten we aan de praat met wederom een sympathiek stel, ditmaal uit Sittard. Ook zij waren beu van alle oeverloze nationale verkeerd bestede nationale geldacties, een eigen project in Cambodja begonnen.

Chhuk - Kampot

Chhuk - Kampot 44 km
Ook vandaag kwam de veelzijdigheid van de grote hoeveelheid brommers weer tot uiting. Ditmaal bij het vervoer van pluimvee. De dag begon verder zoals zo vaak met een verassende ontmoeting, het betrof het Duitse echtpaar Andrea und Klaus. Zij maakten een rondreis van vier maanden door Cambodja op hun Brompton-vouwfietsen met aanhangwagen. Met in hun bagage 2 laptops en een drone. Daar maakten ze speciale foto’s mee die tegen betaling van € 5,- ter beschikking gesteld werden. Dit alles voor het goede doel: schoon drinkwater voor de allerarmsten in Cambodja. Zie www.jokeair.com/donation

Na lang zoeken een plekje in de schaduw gevonden om wat stokbrood te eten. Een lonkend bankje onder de boom bij een aardige villa. Wij keken er begerig naar uit. Even zo deden vijf paar kinderogen vanaf de andere kant van de muur. Nauwgezet werd bestudeerd hoe wij ons brood verorberden.
Ook de berg die we morgen als onderdeel van een dagvullende excursie gaan bezoeken werd digitaal vastgelegd.
Gezeten op het dakterras met riverview viel onze blik op de mededeling: post een foto van ons terras op Instagram en scoor een drink. Deze kans liet ik mij uiteraard niet ontgaan.
Terwijl ik even alleen op een bankje langs de rivier zat, werd ik aangesproken door een jonge Cambodjaan, hij vroeg mij beleef d of hij met mij in Engels mocht praten, to practice his English.
Lief dagboek, ik ga nu niet slapen. Ik zit zo relaxed te genieten van de verlichte fietsersbrug, ik pak nog een biertje.

Takaeo - Chhuk

Takeo - Chhuk 42 km

Zit je daar op je gemak aan de Icecoffee, komt er een Cambodjaan op zijn scooter aanrijden. Stapt af en vraagt losjes: Sprechen zie Deutsch? Had de goeie man 7 jaar (1985-1992) in de toenmalige DDR gestudeerd, in de plaats Chemnitz.
Toen zich na 42 van de 83 geplande km’s aan de rechterkant van de weg zich volkomen onverwacht een overnachtingsadres aandiende was de verleiding dan ook erg groot. Het Green Guesthouse voldeed daarnaast aan alle mogelijke wensen; schoon, stofvrij, warm water, waifai, airco, werkend toilet, kakkerlak vrij en het ontbreken van mierenkolonies in de hal. Zelfs de tissues ontbraken niet en dat alles voor $ 12. Een sfeervolle rose schemerlamp maakte het geheel compleet.

1300 km