Stueng Trong - Kampong Cham 36 km
Tijdens de periodieke banden controle vanmorgen bleek definitief dat mijn beslissing om in Seam Reap de voor en achter-banden te verwisselen een goede was. Wat bleek: aan de zijkant bevonden zich een viertal scheur(tjes). Bij een er van probeerde het zwarte rubber van de binnenkant zich al voorzichtig naar buiten te wurmen. Dus na aankomst in het hotel, voor de zoveelste keer: remblok er af, wiel er uit, fröbelen maar.


Welgemoed (ik had Annelies nog niet van mijn waarneming op de hoogte gesteld) vertrokken wij vanaf de “boulevard” in Stueng Trong. Na een fikse klim van 8 % kwamen we aan de voet van de hoog gelegen “Wat Hanchey” met een waarlijk prachtig uitzicht.


Ook vandaag werd het onderdeel “middenstand langs de kant van de weg” niet veronachtzaamd. Krolan: Bamboe gevuld met een mengsel van kleverige rijst, kokosmelk en een soort kleine bruine bonen.


Sinds we Elly en Marijke in Lad Krabang ontmoet hebben zijn ook wij op het spoor van Ice Coffee gekomen. In eerste instantie zoals zo vaak wanneer wij om info vroegen, een overdonderende glimlach maar resultaat ho maar. Maar ook nu weer een onverwachte wending via een passerende scooter-bestuurder met achterop zijn 3 jarige tweeling. Rij maar achter op naar mijn school, dan zorg ik voor koffie. Even later zaten wij aan de koffie op de speelplaats, gade geslagen door nieuwsgierige, maar o zo beleefde en spontane kinder ogen. Uiteraard werden we uitgenodigd in de klas. Daar gaf Annelies uit de losse pols een gast college over ons koningshuis, tulpen en windmolens. Haar (voormalige) onderwijs hart ging helemaal open.


Vroeg aan gekomen in Kampong Cham troffen we een Engels sprekende receptioniste die voor ons een taxi bus regelde die ons morgen met de fietsen naar het 60 km verder gelegen Roka Kaong brengt. Wordt die afgrijselijk lange rit van 107 km wat ingekort. Zij regelde ook nog even een Tuktuk met de taxidriver van morgen als bestuurder. Conclusie: Campong Cham is een mooie stad met duidelijk Franse invloeden vanuit het verleden. Al was het alleen maar het restaurant waar we gegeten hebben. Ze hadden zelfs een heerlijk glas chardonnay bij de opgediende vis. Alleen ook hier wreekte zich weer de geringe lengte van de Cambodjaan. Bij het bezoeken van de tempel “Wat Nokor” uit de jaren 900 stootte ik bij het achteruit omdraaien mijn schedel ongenadig hard tegen de bovenkant van de doorgang. Ik heb voor het eerst sinds jaren (er waren toch geen Nederlanders in de buurt) een religieus getinte opmerking geplaatst.


Na het diner in restaurant Smile nog even zitten mijmeren op de boulevard aan de oever van de Mekong en toen naar bed.