Kep - Ha Tien 35 km
Vanmorgen bij het ontbijt kregen we een vrucht voorgeschoteld, zo verrassend van kleur dat ik wel een foto moest maken.
Leuk 12 km langs de Thaise golf gefietst en daarna weer land inwaarts.
3 km voor de grens met Vietnam bekruipt ons een licht weemoedig gevoel. Voor de laatste keer heerlijk verrassend gegeten. Ditmaal overduidelijk, een gelegenheid waar de werkmensen komen lunchen, dus goed.
Vlug even de grens over, want een visum voor Vietnam hadden we in den Haag al gehaald. Twee uur waren we kwijt. Het begon al in de hele grote hal. Heel veel buro’s waarvan er heel veel onbemand waren. Twee in gebruik, een departure en een arrivals. Daartussen in liepen dan mannen in khaki pakken met daarop geborduurd tal van onderscheidingen. Tussen de buro’s liepen mannen voortdurend te bunnikken. ( dit laatste werkwoord is ontstaan tijdens de opbouwfase van het nieuwe Sondervick college. Onze toenmalige rector peter Bunnik had de gewoonte om in de hal van het hoofdgebouw voortdurend van de ene gesloten deur naar ‘n andere deur te benen met een stapel papier geklemd tussen zijn oksel). Bij mij mislukte alles, de benodigde vinger afdrukken gaven voortdurend een misser. Uiteindelijk moest ik wachten tot alle andere passanten geholpen waren. Toen ik nog steeds geen aanstalten maakte door bv quasi nonchalant een bankbiljet tussen mijn vingers te laten circuleren kreeg ik na enig wachten toch de gewenste uitreis stempels in mijn paspoort. Na aankomst in Ha Tien wachtte ons de volgende uitdaging: Weer met z’n tweeën op een brommer: nu om ons Cambodjaans geld bij een geldwisselaar in te ruilen tegen Vietnamees geld. We zullen maar niet huilen: die man heeft in ieder geval een goede dag!!