Ha Tien - Triton 83 km
Nu we in Vietnam zijn is het straatbeeld enigszins gewijzigd. De borden langs de kant van de weg zijn nog steeds onleesbaar maar de lettertekens lijken op die van ons. Wat ook niet ontbreekt zijn de kegelvormige hoofddeksels die we zo goed kennen van kranten artikelen over Vietnam en niet te vergeten de reisverhalen van ons aller Erica Terpstra. Ook het eetgedrag lijkt enigszins gewijzigd. Ik moet eerlijk zeggen de meelwormen zagen er na gewokt te zijn met taugé en komkommer een stuk aantrekkelijker uit. Desalniettemin hebben wij gekozen voor een krokant Vietnamees broodje lekker. Ook de outillage van de “restaurants” onderweg heeft een gedaante verwisseling ondergaan. Naast de stoelen is er ook standaard een batterij hangmatten aanwezig, just to relax.
Toen we na de koffiestop het restaurant verlieten wervelde er plotseling 2 bankbiljetten langs de stuurtas van Annelies. Gauw terug gestopt in de portemonnee. Bij nadere inspectie bleek het te gaan om 2 biljetten van 500.000 Dong. Nog altijd zo’n waarde van € 40, -. Wat de zaak echt pikant maakt, het geld was niet van ons bleek uit de nagetelde hoeveelheid in de portemonee. Dus beschouwende we het maar als een gebaar van de heilige geest die in een innovatieve bui de vurige tongen verving door bankbiljetten.
De gastvrijheid in ZO-Azië is al eerder ter sprake gekomen. Al fietsende viel onze blik op een tafeltje met uitgestald fruit, waaronder het alom bekende Durian. Toen we stopten werden we ogenblikkelijk genood plaats te nemen, waarna er zich een eenakter voor 3 vrouwen en 2 toeristen ontspon. Na pitten, vezels, schillen en ander ongerief verwijderd te hebben vormde zich een in omvang toenemende hoop zachtzoete lekkernij. Hierbij werd ook nog eens een heerlijk geurende thee geserveerd. Toen wij enkele pogingen ondernamen om tot een betaling te komen werd dit nadrukkelijk afgewezen. Ondertussen was er een scooterbestuurder op het toneel verschenen die met fladderende gebaren ons iets duidelijk trachtte te maken. Annelies had het meteen door. Voor ons stond in hoogst eigen persoon onze Heilige Geest. Wat was die jongen blij toen wij de een miljoen Dong terug gaven. Wie goed doet goed ontmoet bleek toen bij ons vertrek een viertal flessen water uit de koelbox gegrist werden en aan ons overhandigd.
Even dreigde het “Moezelsyndroom” de kop op te steken, dit werd niet veroorzaakt door het langs ons gelegen water met op de achtergrond de heuvels. Nee wij werden van twee kanten benaderd door horden schoolkinderen op een e-bike die ons vrolijk lachend voorbij dan wel tegemoet reden. In tegenstelling tot onze geëlectrificeerde landgenoten deden zij geen enkele poging de schijn op te houden door mee te trappen.